Яқинда Самарқандда бўлдим. Мамлакатимизнинг ҳамма жойида бўлганидек, ободончилик ишлари бу ерда ҳам авжида. Бугун бу ҳақда гапирмоқчи эмасман.
Уч киши шаҳарни айланиб юриб, Регистонга бордик. У ерда «Шарқ тароналари» халқаро фестивалига тайёргарлик ишлари кетаётган экан, ичкарига киролмай, ташқарида бироз томоша қилдик. Сўнг мезбонлар етовида Регистон ёнидаги янги барпо этилган гўзал хиёбонга ўтдик: чиндан ҳам хиёбон бағоят бежирим, дид билан қилинибди. Иккита улкан «тошйўлбарс» хотиржам ётибди. Шу пайт бир ажнабий аёл бизга мурожаат қилиб қолди. Қўлида ажи-бужи ёзувли бир парча қоғоз, чамаси, қаернидир изларди шекилли. У инглизчалаб нималардир деди. Қани энди биронтамиз тушунсак. У ўрисчани билмас экан. Ҳам изза бўламиз, ҳам ҳеч нарсани тушунолмаганимиздан диққатимиз ошади. Ахир учаламиз ҳам туппа-тузук зиёли одамлармиз!..
Аёл «Мустақиллик, мустақиллик» дейди-да, яна нималарнидир гапиради. Шу пайт ёнимиздан онаси билан ўн ёшлар чамасидаги бола ўтиб қолди.
— Ҳей бола, буёққа келинг! — деб юборибмиз учовимиз баравар.
Чиндан ҳам болакай инглизчани сувдай биларкан, чуғур-чуғур қилиб лаҳзада аёл излаётган «Мустақиллик» деган манзилни тушунтириб берди. Мен эса унга ҳавас ила боқарканман, Мустақиллик шарофатини дил-дилимдан яна бир бор ҳис қилдим.
Байрам арафасида муҳтарам Юртбошимиз Тошкентнинг бир қатор жойларида олиб борилаётган ишларни кўздан кечирди, ўзининг қимматли маслаҳатларини берди. Жумладан, янги вагон қуйиш заводида ҳам бўлди. Бу корхонанинг улуғворлиги, дунё миёқсидаги бетакрорлиги, иқтисодимизда тутган салмоғи ҳақида гапириб ўтирмайман. Мени бошқа яна бир нарса ҳам ҳайратга солди: муҳтарам Президентимиз корхона ишчилари ва раҳбарлари билан бу соҳани пухта билган мутахассис каби бемалол гаплаша олди, ҳатто баъзи нарсаларни ўргатди ҳам. Шунда Юртбошимизнинг ёшлар ҳақида такрор-такрор гапиришлари бежиз эмаслигини тушундим. Демак, ёшларнинг билимли, дунёқараши кенг, дунё халқлари билан уларнинг ўз тилида гаплаша оладиган бўлишини истар экан. Аслида бу орзуларимиз аллақачон ўз рўёбини топиб бормоқда.
Яқинда йўловчи машинада сафарга жўнадим. Ҳамроҳларим уч нафар ёш йигит бўлди. Тамадди қилмаган эдим, маълум масофага етгач, чой-пой ичиб олишни таклиф қилдим. Йигитлар тадбиркор экан. Бири ута зарур иши борлигини, вақти йўқлигини айтиб, узр сўради. Мен тушундим. Лекин ҳазиллашиб:
— Биз мустақиллик учун курашиб, тиклаб, сиз ёшларни шундай ёруғ кунларга олиб келиб қўйсагу, сизлар бир оғиз гапимизни олмасанглар, — дедим.
Ҳалиги йигит қизарди, хижолат тортди-да,
— Узр, ака, беодоблик қилдим. Чиндан ҳам сизлар биз учун катта ишлар қилдингиз, — деди жиддий ва қўшиб қўйди: — Шопир ака, машинани тўхтатинг, иш қочиб кетмайди!
Менинг бўғзимга йиғи келди: шундай гапларни эшитадиган, яъни катта авлоднинг меҳнатлари самимий эътироф этиладиган кунларга ҳам етдик-а!..
Онам раҳматлини coғиниб-соғиниб эслайман. Агар ҳаёт бўлганида мени, Ватанимиз ва халқимизни, Юртбошимизни ҳар куни дуо қилган ҳамда шундай ёруғ кунларга етказганига шукроналар келтирган бўларди. Биз эса тилак қилайлик: илоҳи, мустақиллигимизга, обод Ватанимизга кўз тегмасин, бизни ҳам кексаликка етказиб, невара-чевараларимизни дуо қилиб юриш насиб этсин!
«Андижоннома» газетасининг 2013 йил 4 сентябрь сонидан олинди.